Er is een lijstje artiesten die je regelmatig op Olympia Classics voorbij hoort komen, en U2 hoort daar zeker bij. Door de jaren heen hebben ze ook regelmatig met andere artiesten gewerkt, waarbij enkele verrassende. Dat de Ierse band samenwerkingen aanging is natuurlijk logisch; ze draaien al erg lang mee en laten ook regelmatig blijken een brede kijk op muziek te hebben, bijvoorbeeld door de samenwerking met Clannad en Luciano Pavarotti.
Die laatste toont wel hoezeer ze kunnen verrassen; dit deden ze ook toen in 1993 het album Zooropa uitkwam. Behalve dat het een compleet ander album was dan het voorgaande (Achtung Baby) en er geen echte hitsingles op stonden, viel ook het laatste nummer van het album op: The Wanderer.
Het was namelijk een track waarop zanger Bono niet prominent aanwezig was. In de aanloop naar de opname had hij namelijk duidelijk gemaakt dat hij het geen geschikt nummer vond om zelf te zingen, maar hij had wel een andere artiest in gedachten: Johnny Cash. Een gewaagde keuze, vooral omdat Cash in die jaren in de vergetelheid geraakt was. Jaren daarvoor aan de kant gezet door platenmaatschappij CBS, een paar niet in het oog springende albums gemaakt, en pas het jaar erop (1994) zou hij een comeback maken met "American Recordings" samen met producer Rick Rubin.
Bono hield echter voet bij stuk en zo is de opname tot stand gekomen - men moest nog wel sleutelen aan de titel, want die was nog niet naar tevredenheid. The Preacher en Wandering hebben bijvoorbeeld op het lijstje gestaan, maar uiteindelijk werd het dus "The Wanderer". Het nummer is overigens zelden door Cash of U2 live uitgevoerd.
Een andere bijzondere samenwerking, ook met een artiest in de vergetelheid is die met Roy Orbison. In juni 1987, tijdens de Rattle And Hum Tour, was Bono in slaap gevallen terwijl hij op de achtergrond de soundtrack van "Blue Velvet" aan had staan. Prominent op die soundtrack is het nummer "In Dreams" van Roy aanwezig, en tijdens de nacht is Bono een aantal keer wakker geworden en had hij een melodielijn in zijn hoofd hangen. Hoewel hij dacht dat het een melodie op de soundtrack was, bleek dit niet zo te zijn, en hij ging het uitwerken. Later die dag was hij ermee bezig en liet het aan de rest van de band horen en bleef wat aan de tekst schaven. De band was het erover eens dat het nummer erg als Orbison klonk. Na het concert die avond werd er op de deur van de kleedkamer geklopt door de beveiliging. Dat er ene Roy Orbison was die het concert die avond gezien had en graag een praatje met ze wilde maken...
Van de verbazing bekomen hebben ze Roy binnen gelaten, met als resultaat uiteindelijk de opname van She's A Mystery To Me op het comeback album van Roy wat kort na zijn plotselinge dood uitkwam.
